2010
29
kwi
Florencja - miasto wielkiej sztuki
Włochy, Firenze
Przejechano 1039 km
Miasto renesansu, Michała Anioła, wielkiej katedry, której kopuła góruje nad miastem - takie miałam skojarzenia z Florencją jeszcze z czasów szkolnej wycieczki sprzed dobrych już paru lat. Teraz przyszedł czas zmierzyć się z legendą miasta już w pełni świadomie w dorosłym życiu. Miała w tym pomóc wiedza z przewodnika i internetu.
Do Florencji dotarliśmy pociągiem. Zresztą pociągi we Włoszech to całkiem szybki i komfortowy (wnętrze szybkich pociągów bardziej przypomina samolot niż nasze PKP) sposób poruszania się po kraju. A rezerwując bilet przez internet z odpowiednim wyprzedzeniem, można go kupić nawet 33% taniej.
Pierwszy szok po wyjściu z dworca - jakoś tak dziwnie poruszać się po mieście, po którym jeżdżą samochody. Swoją drogą, to niebywałe, jak szybko można się w Wenecji przyzwyczaić do braku aut. Trzeba też uważać na ulicy z innego względu - sława włoskich kierowców jest znana na całym świecie. Klakson to ich najlepszy przyjaciel, przepisy nie istnieją, a ograniczenie prędkości wyznacza maksymalna prędkość danego samochodu. Słowem - wolna amerykanka! Do tego jeszcze wszechobecne skutery i co jakiś czas jeszcze rower.
Wyposażeni w mapkę z dworca kierujemy się do naszego hotelu. Jest dość blisko i stacji kolejowej, i samego centrum. Przy okazji trochę się gubimy, bo spodziewaliśmy się, że odległości z mapy będą w rzeczywistości większe. Ale jak się okazało - wprost przeciwnie, a Stare Miasto we Florencji nie jest wcale tak duże jak myśleliśmy. Po zakwaterowaniu pierwsze kroki kierujemy oczywiście w stronę Katedry Matki Boskiej Kwitnącej - Santa Maria del Fiore, zwanej Duomo. Jeśli nie mieliście okazji jej widzieć, to zaświadczam, że wszystko co o niej słyszeliście bądź czytaliście, jest prawdziwie. Jest wielka. A kopuła jest ogromna, największa zresztą ceglana na świecie. Mimo swoich olbrzymich rozmiarów, nie przytłacza. Idealnie komponuje się z Katedrą. Mogę tylko przypuszczać, że ta sama katedra ustawiona na większym placu robiłaby jeszcze potężniejsze wrażenie, ale może w tym właśnie jej urok. Że spacerując po uliczkach Florencji, nagle wychodzimy wprost na Katedrę, jakby ledwie wciśniętą na plac, na którym się znajduje. I jeszcze jakby ktoś chciał zagospodarować ostatnią wolną przestrzeń obok Katedry i ustawił tuż obok Dzwonnicę Giotta i Baptysterium Jana Chrzciciela.
Przez piękną, marmurową fasadę z rozetą wchodzi się do wnętrza Duomo. Jest ono niemal zupełnie puste, sklepienie jest bardzo wysoko, co tylko potęguje skądinąd słuszne wrażenie ogromu świątyni. Już z daleka widać też pokrywające wewnętrzne ściany kopuły freski Vasariego i Zuccariego. Stworzone w 8 lat pod koniec XVI wieku siłą niewyobrażalnego dla mnie talentu i determinacji, przedstawiają Sąd Ostateczny. Stanąć pod tymi freskami, wpatrując się w górę ku malowidłom w chwili ciszy - dla mnie moment mistyczny, który poruszy nawet niewierzącego za sprawą tego trudnego do zrozumienia dzieła. Stworzonego ludzką ręką ponad 400 lat temu.
W czasie naszego pobytu we Florencji mieliśmy okazję wyjść na sam szczyt kopuły Katedry Matki Boskiej Kwitnącej. Po drodze na szczyt mija się właśnie rzeczone freski, stoi się i ogląda je z tak bliska, że można wręcz dotknąć - na szczęście chroni je szkło. Widać wtedy Sąd Ostateczny ze wszystkimi jego postaciami, detalami, kolorami. Jeszcze bardziej widać rozmiary tego dzieła. A z tarasu widokowego na kopule podziwiać można nie tylko panoramę Florencji i otaczających ją pagórków, ale również samą kopułę, Katedrę i Dzwonnicę Giotta (84 metry). Można prześledzić szlak najważniejszych ulic miasta, odnaleźć co ważniejsze zabytki i zaplanować dalszą trasę zwiedzania.
Wspaniały widok na miasto wraz z Duomo i jego imponującą kopułą rozciąga się z kolei z Placu Michała Anioła znajdującego się na wzgórzu po przeciwnej stronie rzeki Arno. Aby tam dotrzeć, najlepiej przekroczyć rzekę mostem Ponte alle Grazie, z którego zobaczymy też w pełnej krasie Most Złotników - Ponte Vecchio. Właśnie w jego stronę warto się udać schodząc z Placu Michała Anioła.
Most Złotników to najsłynniejszy i najstarszy most Florencji. Swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się na nim licznym kramom i sklepom złotniczym oraz pracowniom jubilerskim. Z pewnością to najbardziej prestiżowe miejsce w mieście jeśli chodzi o zakupy.
Wracając Mostem Złotników na prawy brzeg miasta, poświęciliśmy dłuższą chwilę na spacer po urokliwych ulicach i placykach Florencji. Szczególna uwaga należy się Piazza della Signoria, przy którym znajduje się ciekawy budynek Pałacu Vecchio i wieżą wysoką na 94 metry. Na placu ustawiono kopie jednych z najważniejszych rzeźb w historii sztuki - m.in. Dawida i grupy Herkules. Nad całością czuwa spoglądający ze swej fontanny Neptun.
Tuż obok Piazza della Signoria znajduje się słynna Galeria Uffizi. Od razu poznaliśmy ja po kolejce do wejścia. Niestety, swoje odstać trzeba - a jest ryzyko, że biletów w ogóle zabraknie, ponieważ jest ich ograniczona ilość i są sprzedawane na konkretny dzień i godzinę. Dobrym rozwiązaniem jest dlatego wcześniejsza rezerwacja przez internet lub w kasie muzeum. My bez problemu zrobiliśmy sobie rezerwację na następny dzień. Niech was te kolejki do Galerii Uffizi nie odstraszą, bo naprawdę warto ją zwiedzić. Wewnątrz gromadzono dzieła takich artystów jak: Giotto, Da Vinci, Rafael, Michał Anioł, Tycjan, Rembrandt, Rubens, Caravaggio. 
Do Florencji dotarliśmy pociągiem. Zresztą pociągi we Włoszech to całkiem szybki i komfortowy (wnętrze szybkich pociągów bardziej przypomina samolot niż nasze PKP) sposób poruszania się po kraju. A rezerwując bilet przez internet z odpowiednim wyprzedzeniem, można go kupić nawet 33% taniej.
Pierwszy szok po wyjściu z dworca - jakoś tak dziwnie poruszać się po mieście, po którym jeżdżą samochody. Swoją drogą, to niebywałe, jak szybko można się w Wenecji przyzwyczaić do braku aut. Trzeba też uważać na ulicy z innego względu - sława włoskich kierowców jest znana na całym świecie. Klakson to ich najlepszy przyjaciel, przepisy nie istnieją, a ograniczenie prędkości wyznacza maksymalna prędkość danego samochodu. Słowem - wolna amerykanka! Do tego jeszcze wszechobecne skutery i co jakiś czas jeszcze rower.
Wyposażeni w mapkę z dworca kierujemy się do naszego hotelu. Jest dość blisko i stacji kolejowej, i samego centrum. Przy okazji trochę się gubimy, bo spodziewaliśmy się, że odległości z mapy będą w rzeczywistości większe. Ale jak się okazało - wprost przeciwnie, a Stare Miasto we Florencji nie jest wcale tak duże jak myśleliśmy. Po zakwaterowaniu pierwsze kroki kierujemy oczywiście w stronę Katedry Matki Boskiej Kwitnącej - Santa Maria del Fiore, zwanej Duomo. Jeśli nie mieliście okazji jej widzieć, to zaświadczam, że wszystko co o niej słyszeliście bądź czytaliście, jest prawdziwie. Jest wielka. A kopuła jest ogromna, największa zresztą ceglana na świecie. Mimo swoich olbrzymich rozmiarów, nie przytłacza. Idealnie komponuje się z Katedrą. Mogę tylko przypuszczać, że ta sama katedra ustawiona na większym placu robiłaby jeszcze potężniejsze wrażenie, ale może w tym właśnie jej urok. Że spacerując po uliczkach Florencji, nagle wychodzimy wprost na Katedrę, jakby ledwie wciśniętą na plac, na którym się znajduje. I jeszcze jakby ktoś chciał zagospodarować ostatnią wolną przestrzeń obok Katedry i ustawił tuż obok Dzwonnicę Giotta i Baptysterium Jana Chrzciciela.
Przez piękną, marmurową fasadę z rozetą wchodzi się do wnętrza Duomo. Jest ono niemal zupełnie puste, sklepienie jest bardzo wysoko, co tylko potęguje skądinąd słuszne wrażenie ogromu świątyni. Już z daleka widać też pokrywające wewnętrzne ściany kopuły freski Vasariego i Zuccariego. Stworzone w 8 lat pod koniec XVI wieku siłą niewyobrażalnego dla mnie talentu i determinacji, przedstawiają Sąd Ostateczny. Stanąć pod tymi freskami, wpatrując się w górę ku malowidłom w chwili ciszy - dla mnie moment mistyczny, który poruszy nawet niewierzącego za sprawą tego trudnego do zrozumienia dzieła. Stworzonego ludzką ręką ponad 400 lat temu.
W czasie naszego pobytu we Florencji mieliśmy okazję wyjść na sam szczyt kopuły Katedry Matki Boskiej Kwitnącej. Po drodze na szczyt mija się właśnie rzeczone freski, stoi się i ogląda je z tak bliska, że można wręcz dotknąć - na szczęście chroni je szkło. Widać wtedy Sąd Ostateczny ze wszystkimi jego postaciami, detalami, kolorami. Jeszcze bardziej widać rozmiary tego dzieła. A z tarasu widokowego na kopule podziwiać można nie tylko panoramę Florencji i otaczających ją pagórków, ale również samą kopułę, Katedrę i Dzwonnicę Giotta (84 metry). Można prześledzić szlak najważniejszych ulic miasta, odnaleźć co ważniejsze zabytki i zaplanować dalszą trasę zwiedzania.
Wspaniały widok na miasto wraz z Duomo i jego imponującą kopułą rozciąga się z kolei z Placu Michała Anioła znajdującego się na wzgórzu po przeciwnej stronie rzeki Arno. Aby tam dotrzeć, najlepiej przekroczyć rzekę mostem Ponte alle Grazie, z którego zobaczymy też w pełnej krasie Most Złotników - Ponte Vecchio. Właśnie w jego stronę warto się udać schodząc z Placu Michała Anioła.
Most Złotników to najsłynniejszy i najstarszy most Florencji. Swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się na nim licznym kramom i sklepom złotniczym oraz pracowniom jubilerskim. Z pewnością to najbardziej prestiżowe miejsce w mieście jeśli chodzi o zakupy.
Wracając Mostem Złotników na prawy brzeg miasta, poświęciliśmy dłuższą chwilę na spacer po urokliwych ulicach i placykach Florencji. Szczególna uwaga należy się Piazza della Signoria, przy którym znajduje się ciekawy budynek Pałacu Vecchio i wieżą wysoką na 94 metry. Na placu ustawiono kopie jednych z najważniejszych rzeźb w historii sztuki - m.in. Dawida i grupy Herkules. Nad całością czuwa spoglądający ze swej fontanny Neptun.
Tuż obok Piazza della Signoria znajduje się słynna Galeria Uffizi. Od razu poznaliśmy ja po kolejce do wejścia. Niestety, swoje odstać trzeba - a jest ryzyko, że biletów w ogóle zabraknie, ponieważ jest ich ograniczona ilość i są sprzedawane na konkretny dzień i godzinę. Dobrym rozwiązaniem jest dlatego wcześniejsza rezerwacja przez internet lub w kasie muzeum. My bez problemu zrobiliśmy sobie rezerwację na następny dzień. Niech was te kolejki do Galerii Uffizi nie odstraszą, bo naprawdę warto ją zwiedzić. Wewnątrz gromadzono dzieła takich artystów jak: Giotto, Da Vinci, Rafael, Michał Anioł, Tycjan, Rembrandt, Rubens, Caravaggio.
Zdjęcia (25)
Zasoby: 
34.335 
22.043 
1.100.536 
3.423 
